باران که شــــرشـــــر می بارد
غنچه گلی به دلــــــم می کارد
از حسرت دلی دیگر آه میکشد
ز آهش غمی در دلــــم میخارد

شبی از شبان که بی زارم من
آسمان آبی و سرخ و زرد است
کوه و ابر و زمـــین گویند خشم
چه دانند که این زسیلی و درد است

مرا هم که رازی به دلها نهفت
که گلشـــــــن به دار آویخت خار
به روزی که آید آن ســــــــاقی
بباشد زبانی که به خار آویخت خوار